رشته‌کوه‌های میان اقیانوسی

شکل مقابل قطعه‌ای ۱۰۰۰ کیلومتری از رشته‌کوه‌های اقیانوسی در شرق اقیانوس اطلس را نشان می‌دهد. مناطق کم عمق‌تر با رنگ قرمز‌ مشخص شده است. بطور متوسط عمق رشته‌کوه‌های میان‌اقیانوسی دوکیلومتر است. این در حالی است که عمق متوسط اقیانوس‌ها ۵ کیلومتر است. رشته‌کوه‌های میان‌اقیانوسی در بعضی از نقاط مانند جزیره ایسلند به سطح هم می‌رسند.

در شکل مقابل رشته‌کوه‌های میان اقیانوسی بصورت رشته‌کوه‌های کاملا خطی که دارای عرض تقریبا ده کیلومتری هستند دیده می‌شود. عرض رشته‌کوه‌های میان‌اقیانوسی بسیار کمتر از عرض رشته‌کوه‌های قاره‌ای که گاها به بیش از چندصد کیلومتر می‌رسد است.

کشف رشته‌کوه‌های میان‌اقیانوسی منجر به باطل شدن نظریه‌های قدیمی‌ انقباض و انبساط زمین شد. قبل از کشف رشته‌کوه‌های میان‌اقیانوسی ۶۵۰۰۰ کیلومتری، نظریه‌های قدیمی اقیانوس‌ها را دارای پوسته بسیار قدیمی می‌دانستند. وجود رشته‌کوه‌های نسبتا مرتفع میان‌اقیانوسی، منشاء آتشفشانی و فعالیت آتشفشانی اخیر آنها و همچنین ضخامت بسیار کم رسوبات آنها دلایل محکمی برای اثبات جوان بودن پوسته اقیانوسی هستند.

Notes:

East Pacific Rise forms as the Pacific and Cocos plates separate at a "fast" rate of 120 millimeters per year. Here a high resolution map depicts a 1000 km stretch of the Rise, extending from 8-17°N. The map reveals two kinds of discontinuities: large offsets, about 100 km long, known as transform faults and smaller offsets, about 10 km long, called overlapping spreading centers. Colors indicate depths of from 2350 (pink) to 3500 meters (dark blue).